Εάν δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε, σκέφτομαι ότι θα ’ταν πιο εύκολο να απολαμβάνομαι σκέψεις άλλων που σκέφτηκαν για μας. Ξεκινάω λοιπόν με απλές σκέψεις Ανατολίτικης προέλευσης απ’ τον Αμίν Μααλούφ για όλους μας.
……Κάποιοι θα σκεφτούν: και λοιπόν; Τι ανάγκη έχουμε να γνωρίζουμε τους προγόνους μας και τους προ- προγόνους μας; Ας αφήσουμε τους νεκρούς, σύμφωνα με την κοινή έκφραση της οποίας όμως το νόημα έχει πια ευτελιστεί, να θάψουν τους νεκρούς, κι ας ασχοληθούμε με την δική μας ζωή!
Δεν έχουμε καμία ανάγκη, μα την αλήθεια, να ξέρουμε από πού ερχόμαστε. Ούτε έχουν ανάγκη τα εγγόνια μας να ξέρουν ποια ήταν η ζωή μας. Ο καθένας περνάει τα χρόνια που του δίνονται κι ύστερα φεύγει να κοιμηθεί στον τάφο του. Σε τι ωφελεί να σκεφτόμαστε όσους ήρθαν πριν από μας αφού για μας δεν είναι τίποτε; Τότε λοιπόν, αν όλα προορίζονται για την λησμονιά, γιατί χτίζουμε και γιατί οι πρόγονοί μας έχτισαν; Γιατί γράφουμε και γιατί έγραψαν; Μάλιστα, σε τούτη την περίπτωση, γιατί φυτεύουμε δέντρα και γιατί κάνουμε παιδιά; Σε τι ωφελεί ν’ αγωνιζόμαστε για ένα σκοπό και να μιλάμε για πρόοδο, ανάπτυξη, ανθρωπότητα, μέλλον; Δίνοντας προτεραιότητα στη στιγμή που ζούμε, αφήνουμε να μας κυκλώσει ένας ωκεανός θανάτου. Αντίθετα, δίνοντας ζωή στα περασμένα, επεκτείνουμε τον ζωτικό μας χώρο………. Από τη στιγμή που έπεσαν στα χέρια μου οι καθαρογραμμένες σκέψεις του παππού μου δεν υπάρχει πια περίπτωση να τον αφήσω να πεθάνει στη λησμονιά …… Ούτε εκείνον ούτε κανέναν από εκείνους στους οποίους οφείλω ακόμη και το πιο μικρό κομμάτι της ταυτότητας μου –τα ονόματά μου, τις γλώσσες, τα πιστεύω, τα πάθη, τις πλάνες μου, το μελάνι, το αίμα, την εξορία μου. Είμαι ο γιός κάθε προγόνου μου και η μοίρα μου είναι να είμαι επίσης, σε αντάλλαγμα, ο όψιμος γεννήτοράς τους. Για σένα, Μπότρος (παππού), γιέ μου πνιγμένε, και για σένα, Ζιμπραήλ (θείος) , γιέ μου τσακισμένε. Θα ‘θελα να σας σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δυο σας, μα θα φιλήσω μόνο τις σκιές σας………
Από το βιβλίο «το χρονικό μιας οικογένειας.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου