Μηδενισμός. Η ανοικτή πληγή μας σήμερα!.

Λίγα σκαλιά χαμηλότερα και απλούστερα λόγια ή κατά τον Ποιητή :
Ρίτσος «Καπνισμένο Τσουκάλι.»
…..Και να αδελφε μου, που μαθαμε να κουβεντιαζουμε, ησυχα-ησυχα κι απλα. Καταλαβαινομαστε τωρα-δε χρειαζονται περισσοτερα. Κι αυριο λεω θα γινουμε ακομα πιο απλοι, θα βρουμε αυτα τα λογια, που παιρνουν το ιδιο βαρος, σ' ολες τις καρδιες, σ' ολα τα χειλη, ετσι να λεμε πια τα συκα: συκα, και τη σκαφη: σκαφη, κι ετσι που να χαμογελανε οι αλλοι και να λενε:"τετοια ποιηματα, σου φτιαχνουμε εκατο την ωρα". Αυτο θελουμε και εμεις. Γιατι εμεις,δεν τραγουδαμε για να ξεχωρισουμε, αδελφε μου απ' τον κοσμο. Εμεις τραγουδαμε, για να σμιξουμε τον κοσμο…..

Στο μάκρος του βίου μου έμαθα να γνωρίζω ότι η υπεραπλούστευση του λόγου είναι επικίνδυνα και ύπουλα απαξιωτική της αληθινής νοηματικής σημασίας του. Συνεχώς επίσης μαθαίνω ότι και η τυποποίηση όπως και ο εύκολος δογματισμός στην εκφορά του λόγου είναι το ίδιο επιζήμιος στην νοηματική αποτύπωση της σωστής σημασίας του. Μπορεί τα πιστεύω μου αυτά και ειδικότερα η μάθηση μου να είναι ατελής στο βαθμό που και η εκπαίδευσή μου αλλά και η εκπαίδευση ειδικότερα των νεότερων γενιών ήταν και παραμένει ατελής μέχρι χαοτική. Δεν επεμβαίνω για να ξύσω ανοικτές γνωστές πληγές της παιδείας μας. Άλλη η αιτία της παρέμβασης μου και μάλιστα είναι σχετική με τον νοηματικό λόγο, όχι τον εντελώς ανύπαρκτο ή χειραγωγημένο που ρέει απ’ τα τηλεβιζιονικά, (εκτρωματικά,) παράθυρα, αλλά εκείνο που με λίγη προσπάθεια των ειδημόνων θα μπορούσε να διαφωτίσει την κοινωνία και κυρίως να διαπαιδαγωγήσει τη νεολαία μας ακόμη και μέσω του γυαλιού..
Μεγάλη η προσπάθεια της Ε.Τ.3 να ανεβάζει στο γυαλί σοβαρά για τους Έλληνες, όλους μας, θέματα που άπτονται φιλοσοφικά στην εξέλιξη, με την εννοιολογική σημασία αυτής, του Έθνους μας. Αν σε κάτι δυσπιστώ, χωρίς αυτό να αποπροσανατολίζει την όλη προσπάθεια και χωρίς αυτό να είναι το κυρίως θέμα μου, είναι ο τηλεοπτικός χρόνος, ο οποίος πιθανόν δεν διευκολύνει το χρέος των ειδημόνων να είναι ρεαλιστές και να κατεβαίνουν κάποια Ακαδημαϊκά σκαλιά της δια βίου μαθήσεως των, ούτως ώστε να γίνονται πιο κατανοητοί και συνεπώς πιο αποτελεσματικοί στην δια απλών λόγων μεταφορά των εκπαιδευτικών μηνυμάτων τους. Δυσπιστώ στην προσπάθεια των ίδιων των ειδημόνων που χωρίς ρεαλισμό, σαν ξερού ξύλου άκαρπη και επιγραμματική η μεταφερόμενη γνώση τους δεν διευκολύνει την δίψα προς μάθηση του λαού μας, που αν και ομολογουμένως βρίσκεται σήμερα στο Ναδίρ στον τόπο μας, εν τούτοις φιλοσοφικά αλλά και ιστορικά σαν σπίθα απ’ τις στάχτες αναμένει πάντα, πολλές φορές και καταχρηστικά, με την συνέπεια της απλής ανθρώπινης βιωματικής δυνατότητας της τη κατάλληλη στιγμή για ν’ ανάψει τη δική της φωτιά, κάτω απ’ το καζάνι της εξέλιξης και ανέλιξης του ανθρωπίνου όντος γενικότερα, αλλά και ειδικότερα του Έλληνα.
Μετά από την παρακολούθηση της χθεσινής βραδινής εκπομπής της Ε.Τ. 3, με καλεσμένους ομιλητές, συζητητές, τον κο Γιανναρά, κο Ήφαιστο και κο Ζιάκα, λυπάμαι δεν κατάλαβα και πάρα πολλά. Φταίει η ξύλινη επιστημονική φιλοσοφική γλώσσα τους! Φταίει η δική μου εμμονή να μην εμπιστεύομαι τον Ακαδημαϊσμό και να θέλω να μαθαίνω συνεχώς περισσότερα ασχολούμενος το δυνατόν με την κατανόηση των απλών εννοιών, αφού το χάος της Συμπαντικής γνώσης μου είναι έτσι κι αλλιώς απροσπέλαστο. Μπορεί να ‘ναι όλα αυτά και άλλα που δεν μπορώ, σαν μη ειδήμων, εγώ οριοθετώντας τα να τα επισημάνω. Πάντως όπως και να ‘χει τη συζήτηση την άκουσα και τελικά έμεινα και ικανοποιημένος, αφού τα δικά μου συμπεράσματα απ’ αυτή μάλλον ήταν αισιόδοξα. Ναι στο να δουλέψουμε πνευματικά πλέον στα σοβαρά. Όχι στον μηδενισμό. Όχι στον εντολέα κράτος, εξουσία, έθνος, που είναι αποκομμένος απ’ την πνευματικότητα των πολιτών του. Όχι στους Πολίτες που αποκόπτονται από τον πνευματικό εντολέα, κράτος, εξουσία, έθνος όταν αυτός προσφέρει και πνευματικό περιεχόμενο. Ναι να μιλήσουμε μεταξύ μας οι Έλληνες. Όχι στο να μιλάμε όλοι χωρίς να μιλάμε μεταξύ μας. Ναι στο να μιλάμε περισσότερο πνευματικά κι όχι υλιστικά. Ναι στο να αποκτήσουμε καλύτερη ποιοτικά παιδεία. Ναι στο κάποτε να μάθουμε περισσότερα για την ενδιάμεση Βυζαντινή πνευματική γέφυρα της Εθνικής μας ταυτότητας. Ναι στο να μην αντιγράφουμε οτιδήποτε ξενικό. Ναι στο να θεωρούμε την πνευματική ποιότητα όλων μας, αν και μηδενιστική, (αποστροφή του κου Ζιάκα ή κου Ήφαιστου νομίζω,) προωθημένη πιθανόν (προεπαναστατική περίπου) εν σχέση με την καλύτερη των κοινωνιών της δύσης- Ευρώπης- (που όμως βρίσκεται κι αυτή στα όρια της αναπότρεπτης φθοράς και πορείας της με τάση να φθάσει μετά από εμας προς τη σημερινή δική μας! ) Βεβαίως και δεν κατάλαβα τι κακή σχέση ή τι κακή διαφορά είχε το 1981, που, κατά τον κο Γιανναρά, οριοθέτησε την αρχή της κατηφόρας της Παιδείας σε ποιότητα! Εν σχέσει με αυτή της προ και μεταπολιτευτικής εκπαιδεύσεως στον τόπο μας, που ήταν καλύτερη;!.
Βέβαια όλα αυτά τα τελευταία δεν προάγουν την ελπίδα στη μεταστροφή και την απεμπλοκής της απ’ τις ρέπουσες μηδενιστικές τάσεις, που πράγματι πλήττουν την κοινωνία μας και την οδηγούν στα χειρότερα. Αλλά πώς να μην γίνεται αυτό όταν εγώ ένας ελάχιστος στη γνώση άνθρωπος δεν είμαι σίγουρος του τι κατάλαβα ή το τι επινόησα μέσα απ’ την θεματική των ειδημόνων της χθεσινής βραδιάς της Ε.Τ.3.
Επιτέλους δεν απαξιώνω την εκπομπή της Ε.Τ.3, ούτε το κύρος και την προσπάθεια των διαπρεπών ειδημόνων του τόπου μας, παρακαλώ όμως λιγότερο ύφος και απλούστερα λόγια όταν μάλιστα κρίνουμε την κακή μας μοίρα ή τον κακό μας τον καιρό!Η αυστηρά θεωρητική στάση μας στα ολιγόλεπτα είδωλα του γυαλιού μας αδικεί και δεν μας βγάζει απέναντι, αντίθετα επιδεινώνει το πρόβλημα, κι αντί σοφίας το όφελος μεγεθύνει τη μωρία όλων μας!

Άγγελος Κότσαρης
3.12.09

Ελένη- Αφροδίτη- Έρως-Μενέλαος

Αττικός Κρατήρας Λούβρο

Γεώργιος Σεφέρης

ΕΛΕΝΗ


ΤΕΥΚΡΟΣ ... ες γην εναλίαν Κύπρον ου μ' εθέσπισενοικείν Απόλλων, όνομα νησιωτικόνΣαλαμίνα θέμενον της εκεί χάριν πάτρας...............................................................ΕΛΕΝΗ: Ουκ ήλθον ες γην Τρωάδ' , αλλ' είδωλον ήν..............................................................ΑΓΓΕΛΟΣ: Τι φής;Νεφέλης άρ' άλλως είχομεν πόνους πέρι;
ΕΥΡΙΠΙΔΗΣ, ΕΛΕΝΗ

Σεφέρης
"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες''.

Αηδόνι ντροπαλό, μες στον ανασασμό των φύλλων,
σύ που δωρίζεις τη μουσική δροσιά του δάσους
στα χωρισμένα σώματα και στις ψυχές
αυτών που ξέρουν πως δε θα γυρίσουν.
Τυφλή φωνή, που ψηλαφείς μέσα στη νυχτωμένη μνήμη
βήματα και χειρονομίες. δε θα τολμούσα να πω φιλήματα.
και το πικρό τρικύμισμα της ξαγριεμένης σκλάβας.

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Ποιες είναι οι Πλάτρες; Ποιος το γνωρίζει τούτο το νησί;
Έζησα τη ζωή μου ακούγοντας ονόματα πρωτάκουστα:
καινούργιους τόπους, καινούργιες τρέλες των ανθρώπων
ή των θεών.
η μοίρα μου που κυματίζει
ανάμεσα στο στερνό σπαθί ενός Αίαντα
και μιαν άλλη Σαλαμίνα
μ' έφερε εδώ σ' αυτό το γυρογιάλι.
Το φεγγάρι
βγήκε απ' το πέλαγο σαν Αφροδίτη.
σκέπασε τ' άστρα του Τοξότη, τώρα πάει να 'βρει
την καρδιά του Σκορπιού, κι όλα τ' αλλάζει.
Πού είναι η αλήθεια;
Ήμουν κι εγώ στον πόλεμο τοξότης.
το ριζικό μου, ενός ανθρώπου που ξαστόχησε.

Αηδόνι ποιητάρη,
σαν και μια τέτοια νύχτα στ' ακροθαλάσσι του Πρωτέα
σ' άκουσαν οι σκλάβες Σπαρτιάτισσες κι έσυραν το θρήνο,
κι ανάμεσό τους -ποιος θα το 'λεγε- η Ελένη!
Αυτή που κυνηγούσαμε χρόνια στο Σκάμαντρο.
Ήταν εκεί, στα χείλια της ερήμου. την άγγιξα, μου μίλησε:
"Δεν είν' αλήθεια, δεν είν' αλήθεια" φώναζε.
"Δεν μπήκα στο γαλαζόπλωρο καράβι.
Ποτέ δεν πάτησα την αντρειωμένη Τροία".

Με το βαθύ στηθόδεσμο, τον ήλιο στα μαλλιά, κι αυτό
το ανάστημα
ίσκιοι και χαμόγελα παντού
στους ώμους στους μηρούς στα γόνατα.
ζωντανό δέρμα, και τα μάτια
με τα μεγάλα βλέφαρα,
ήταν εκεί, στην όχθη ενός Δέλτα.
Και στην Τροία;
Τίποτε στην Τροία-ένα είδωλο.
Έτσι το θέλαν οι θεοί.
Κι ο Πάρης, μ' έναν ίσκιο πλάγιαζε σα να ήταν πλάσμα
ατόφιο.
κι εμείς σφαζόμασταν για την Ελένη δέκα χρόνια .

Μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα.
Τόσα κορμιά ριγμένα
στα σαγόνια της θάλασσας στα σαγόνια της γης.
τόσες ψυχές
δοσμένες στις μυλόπετρες, σαν το σιτάρι.
Κι οι ποταμοί φουσκώναν μες στη λάσπη το αίμα
για ένα λινό κυμάτισμα για μια νεφέλη
μιας πεταλούδας τίναγμα το πούπουλο ενός κύκνου
για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη.
Κι ο αδερφός μου;
Αηδόνι αηδόνι αηδόνι,
τ' είναι θεός; τι μη θεός; και τι τ' ανάμεσό τους;

"Τ' αηδόνια δε σ' αφήνουνε να κοιμηθείς στις Πλάτρες".

Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ' αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών.
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το 'χει μες στη μοίρα του ν' ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.

Σύγχρονοι Ξένοι Συγγραφείς- Αμιν Μααλουφ.

Εάν δυσκολευόμαστε να σκεφτούμε, σκέφτομαι ότι θα ’ταν πιο εύκολο να απολαμβάνομαι σκέψεις άλλων που σκέφτηκαν για μας. Ξεκινάω λοιπόν με απλές σκέψεις Ανατολίτικης προέλευσης απ’ τον Αμίν Μααλούφ για όλους μας.

……Κάποιοι θα σκεφτούν: και λοιπόν; Τι ανάγκη έχουμε να γνωρίζουμε τους προγόνους μας και τους προ- προγόνους μας; Ας αφήσουμε τους νεκρούς, σύμφωνα με την κοινή έκφραση της οποίας όμως το νόημα έχει πια ευτελιστεί, να θάψουν τους νεκρούς, κι ας ασχοληθούμε με την δική μας ζωή!
Δεν έχουμε καμία ανάγκη, μα την αλήθεια, να ξέρουμε από πού ερχόμαστε. Ούτε έχουν ανάγκη τα εγγόνια μας να ξέρουν ποια ήταν η ζωή μας. Ο καθένας περνάει τα χρόνια που του δίνονται κι ύστερα φεύγει να κοιμηθεί στον τάφο του. Σε τι ωφελεί να σκεφτόμαστε όσους ήρθαν πριν από μας αφού για μας δεν είναι τίποτε; Τότε λοιπόν, αν όλα προορίζονται για την λησμονιά, γιατί χτίζουμε και γιατί οι πρόγονοί μας έχτισαν; Γιατί γράφουμε και γιατί έγραψαν; Μάλιστα, σε τούτη την περίπτωση, γιατί φυτεύουμε δέντρα και γιατί κάνουμε παιδιά; Σε τι ωφελεί ν’ αγωνιζόμαστε για ένα σκοπό και να μιλάμε για πρόοδο, ανάπτυξη, ανθρωπότητα, μέλλον; Δίνοντας προτεραιότητα στη στιγμή που ζούμε, αφήνουμε να μας κυκλώσει ένας ωκεανός θανάτου. Αντίθετα, δίνοντας ζωή στα περασμένα, επεκτείνουμε τον ζωτικό μας χώρο………. Από τη στιγμή που έπεσαν στα χέρια μου οι καθαρογραμμένες σκέψεις του παππού μου δεν υπάρχει πια περίπτωση να τον αφήσω να πεθάνει στη λησμονιά …… Ούτε εκείνον ούτε κανέναν από εκείνους στους οποίους οφείλω ακόμη και το πιο μικρό κομμάτι της ταυτότητας μου –τα ονόματά μου, τις γλώσσες, τα πιστεύω, τα πάθη, τις πλάνες μου, το μελάνι, το αίμα, την εξορία μου. Είμαι ο γιός κάθε προγόνου μου και η μοίρα μου είναι να είμαι επίσης, σε αντάλλαγμα, ο όψιμος γεννήτοράς τους. Για σένα, Μπότρος (παππού), γιέ μου πνιγμένε, και για σένα, Ζιμπραήλ (θείος) , γιέ μου τσακισμένε. Θα ‘θελα να σας σφίξω στην αγκαλιά μου και τους δυο σας, μα θα φιλήσω μόνο τις σκιές σας………

Από το βιβλίο «το χρονικό μιας οικογένειας.»

Η ΑΛΗΘΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ Ή ΨΕΥΤΙΚΩΝ ΙΣΤΟΡΙΩΝ.

Η Αληθής ιστορία μπορεί ποτέ εφ΄όσον υπάρχουν άνθρωποι και συνεπώς και ανθρώπων εγώ, να είναι Αληθής;

Νομίζω όχι κατηγορηματικά. Κι όμως υπάρχει πάντα στον άνθρωπο η δυνατότητα βγαίνοντας με αγώνα απ’ το πετσί του και βλέποντας πονετικά τα πάντα γύρω του, ακόμη και τον θεό να είναι αν όχι αληθής να είναι αντικειμενικός.
Κάποτε όταν ήμουνα 20 χρόνων ένοιωθα την τάση να γράψω ποίηση. Αφού εν πολλοίς το προσπάθησα, ένοιωσα την ανάγκη να επιβεβαιώσω τις ικανότητες μου και γι’ αυτό απευθύνθηκα σ’ ένα καλό μου φίλο Δικηγόρο, ζητώντας μου να με κρίνει. Η αναπάντεχη απάντηση του ήταν αυτή που με έκανε, καταλαβαίνοντας την, να σταματήσω από τότε να γράφω, οτιδήποτε έχει να κάνει με την μόνη Αληθινή αυτή Τέχνη, που είναι η Ποίηση.
- Ξέρεις, μου είπε, επειδή ζητάς την γνώμη μου για ένα θέμα που εγώ το θεωρώ πολύ σοβαρό, θα σου εκφραστώ απερίφραστα, ότι αυτό που εσύ κάνεις και το θεωρείς ποίηση, μέχρι στιγμής είναι πράγματι πύηση! Την ώρα ίσως που θα καταλάβεις, κι αν το καταλάβεις, ότι ποίηση είναι το πλησίασμα της αλήθειας μέσα απ’ τις αλήθειες των άλλων, και όχι του εαυτού σου, τότε θα μπορείς να πείς και για τον εαυτό σου αυτό που είπε ο Καβάφης στον εαυτό του, βάζοντας, όχι εμένα, αλλά την μούσα να του το λέει .

Ο Ποιητής και η Μούσα

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ
Προς τι καλόν, τι όφελος ηθέλησεν η τύχη,

κ' εν τη αδυναμία μου επλάσθην ποιητής;
Μάταιοι είν' οι λόγοι μου· της λύρας μου οι ήχοι
αυτοί οι μουσικώτεροι δεν είναι αληθείς.

Εάν θελήσω ευγενές αίσθημα να υμνήσω,
όνειρα είν', αισθάνομαι, η δόξα κ' η αρετή.
Παντού απογοήτευσιν ευρίσκ' όπου ατενίσω,
κ' επί ακάνθων πανταχού ο πους μου ολισθεί.

Η γη 'ναι σφαίρα σκοτεινή, ψυχρά τε και δολία.
Τα άσματά μου πλανερά του κόσμου είν' εικών.
Έρωτα ψάλλω και χαράν. Αθλία παρωδία,
αθλία λύρα, έρμαιον παντοίων απατών!
Η ΜΟΥΣΑ
Δεν είσαι ψεύτης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον
οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί
μόναι γνωρίζουν τ' αληθές, και εις αυτόν τον βίον
οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί.

Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον
του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή
ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων
είσαι - χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή.

Εάν η γη καλύπτεται με σκότος, μη φοβείσαι.
Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.
Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι
θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!

Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.
Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε
ρόδων, και ίων, κ' ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει
στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.

Κωνσταντίνος Π. Καβάφης
Κότσαρης Άγγελος.
5.5.2009